Kalendarium życia Stanisława Wyspiańskiego, lata 1900-1903

Wyspiański był niemal stale świadkiem dzieciństwa najmłodszego synka, Stasia. Nie była to już przelotna, ale jakże zawsze celna obserwacja cudzego dziecka, lecz pełne głębokiego uczucia i ojcowskiej dumy notowanie kredką przemian jego kształtującej się osobowości. Szybkimi, zdecydowanymi pociągnięciami pastelu wydobył kształt główki, zarysy pofałdowanych rączek i nóżek niemowlęcia. Jego umiejętności warsztatowe pozwalały na uchwycenie bezwolnej miękkości i delikatności małego człowieczka. Często przedstawiał Stasia śpiącego i podkreślał bezwład drobnego ciałka, sfalowanie koszulki i zmarszczki pościeli. Efekty malarskie wzmacniał oświetleniem, którym były bardzo często świece palące się w szafirowejpracowni.

(fragment katalogu wystawy)