Kalendarium życia Stanisława Wyspiańskiego, lata 1890-1894

Przemiany swej osobowości artysty i człowieka Wyspiański z krytyczną i bolesną samowiedzą rejestrował w autoportretach. Ten powstał między 17 października 1892 a 10 lutego 1893 podczas pobytu Wyspiańskiego w Krakowie, dokąd przyjechał z Paryża, aby uregulować sprawy stypendialne i kwestie dotyczące projektu witraża do katedry we Lwowie. Przyjaciele zgodnie uznali, że rok 1892 był przełomowy dla ukształtowania artystycznego credo Wyspiańskiego, a także jego osobowości i nawet wyglądu zewnętrznego. Witający go na dworcu w Krakowie poeta Lucjan Rydel odnotował: „Zmienił się bardzo, zmężniał i wypiękniał. Wąs mu się puścił suty blond-rudawy i broda pełna – co przy ściągłej twarzy i niebieskich dużych oczach bardzo interesująco wygląda. Gdy wąs do góry podczesze, miękki filcowy kapelusz na ucho nałoży, wygląda jak młody Rubens–a gdy na przykład muzyki słucha milczący i zadumany i wąs mu przy tym obwiśnie, wtedy jest trochę Chrystusowaty. (L. Rydel, Z dziennika, w: W oczach współczesnych, 1971, t. I, s. 200–201).